Θάνατος Στη Βενετία - Τόμας Μαν

«...Ποιος δε θά 'χε να πολεμήσει μια φευγαλέα ανατριχίλα, έναν κρύο φόβο κι αγωνία, μπαίνοντας για πρώτη φορά, ή μετά από πολλά χρόνια, σε μια βενετσιάνικη γόνδολα; Το παράξενο σκάφος, αναλλοίωτο από παλιές θρυλικές εποχές και τόσο χαρακτηριστικά μαύρο όπως τίποτα στον κόσμο εκτός απ'το φέρετρο - θυμίζει αθόρυβες εγκληματικές περιπέτειες νύχτας βροχερής, κι ακόμη πιο πολύ θυμίζει τον ίδιο το θάνατο, τον τάφο, νεκρική τελετή και το τελευταίο σιωπηλό ταξίδι. Πρόσεξε κανείς άραγε ποτέ πως το κάθισμα μιας τέτοιας βάρκας, αυτή η πολυθρόνα με τα μπράτσα, βαμμένη με μαύρη λάκα σαν φέρετρο, ντυμένη με μουντό μαύρο ύφασμα είναι το πιο μαλακό, πλούσιο κι αναπαυτικό κάθισμα του κόσμου;»

«...Ο άνθρωπος που ζει μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή, βιώνει τις εμπειρίες του πιο συγκεχυμένα και ταυτόχρονα πιο έντονα απ' ό,τι ο εξωστρεφής, οι σκέψεις του είναι πιο βαριές, πιο παράξενες, και ποτέ δίχως μια απαλή απόχρωση θλίψης...»

«...Η μοναξιά γεννά μέσα μας το πρωτότυπο, το τολμηρό, το παράξενα ωραίο, το ποίημα. Όμως, η μοναξιά γεννά και το αντίθετο, το διεστραμμένο, το παράλογο κι ανεπίτρεπτο...»

«...Κάθε μέρα τώρα, ο θεός με τα φλογισμένα μάγουλα οδηγούσε γυμνός το τέθριππο άρμα του στις κάμαρες τ' ουρανού, τα άτια του έβγαζαν πύρινους αχνούς και οι χρυσαφένιες του μπούκλες κυμάτιζαν στον ανατολικό άνεμο που σηκωνόταν στο πέρασμά του...»

«...Ένιωθε τότε σαν νά 'χε μεταφερθεί στα Ηλίσια πεδία, στην άκρη της γης, όπου είναι χαρισμένη στους ανθρώπους η πιο αμέριμνη ζωή, δίχως χιόνια και χειμώνες ούτε θύελλες και νεροποντές, μονάχα ο Ωκεανός στέλνει εκεί αδιάκοπα την απαλή και δροσερή πνοή του κι οι μέρες κυλούν σε μακάρια σχόλη, δίχως μόχθο κι αγώνες, αφιερωμένες ολόκληρες στον ήλιο και τις γιορτές του...»

«...Ο έρωτας, πράγματι, συναγωνίστηκε τους μαθηματικούς που δείχνουν στα λιγότερο ικανά παιδιά απτές εικόνες των αφηρημένων μορφών. Το ίδιο και ο Θεός, για να μας κάνει ορατό το πνεύμα, χρησιμοποίησε τη μορφή και το χρώμα της ανθρώπινης νιότης σαν όργανο της μνήμης, στολίζοντάς τη με όλη τη λάμψη της ομορφιάς, κι εμείς φλεγόμαστε από πόνο κι ελπίδα στη θέα της...»

«...αυτός που αγαπάει είναι πιο θεϊκός από κείνον που αγαπιέται, γιατί μέσα του υπάρχει ο Θεός, που δεν υπάρχει στον άλλον...»

Μετάφραση: Κλαίρη Τρικεριώτη

Εκδόσεις: γράμματα 1990