«...Με την Έμα όμως ήταν αλλιώς. Εκείνη δεν έλεγε τίποτα στην αρχή. Η μόνη ένδειξη πως είχε αντιληφθεί την απόφασή μου ήταν ένα μήνυμα στην οθόνη, που έλεγε "Υπολογισμός διαδρομής". Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, η φωνή ξανακούστηκε. Ο τόνος της δεν είχε αλλάξει καθόλου. Παρέμενε ήρεμος, μετρημένος. Απόλυτα απτόητος από τη μικρή μου ανταρσία. "Προχωρήστε περίπου τρεισήμισι χιλιόμετρα στον ίδιο δρόμο", είπε. Αυτό ήταν. Ούτε διαφωνίες ούτε σαρκασμοί ούτε ερωτήσεις. Αποδεχόταν την εξουσία μου και ανταποκρινόταν αναλόγως. Θεέ μου - πόσο εύκολη θα ήταν η ζωή μου αν συμπεριφερόταν κι η Κάρολαϊν λίγο πιο συχνά έτσι! Είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι πως στην Έμα είχα βρει σχεδόν την τέλεια σύντροφο. Πάτησα το κουμπί "Χάρτης" μόνο και μόνο για να την ακούσω να το λέει ξανά.
- Προχωρήστε περίπου τρεισήμισι χιλιόμετρα στον ίδιο δρόμο.
Τι ωραίο. Μου άρεσε τόσο πολύ η παύση που έκανε μετά τη λέξη "χιλιόμετρα". Το πρόφερε σαν να ήταν στίχος από ποίημα...»
«...Το βλέμα της έπεσε για μια στιγμή στο γαλάζιο ντοσιέ που είχα στα πόδια μου. "Το βρήκες, λοιπόν, αυτό που έψαχνες;"
"Το βρήκα. Νομίζω πως είναι κάτι ποιήματα του πατέρα μου και τέτοια. Προφανώς έχει χάσει το άλλο αντίγραφο, και τώρα αυτό εδώ είναι το μοναδικό που υπάρχει". Το ξεφύλλισα στα γρήγορα και είδα ότι ήταν χωρισμένο σε δύο τμήματα: το ένα γραμμένο σε στίχους και το άλλο σε πεζό λόγο. "Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο σημαντικό. Αλλά μάλλον θα πρέπει να το φυλάξω. Περίεργος τίτλος", πρόσθεσα κοιτώντας την πρώτη σελίδα. "Δύο ντουέτα".
"Χμμ, κατάλαβα", είπε η μις Έριθ. "Το μισό του Έλιοτ".
"Το μισό του Έλιοτ;"
"Του Τ. Σ. Έλιοτ. Τον έχεις ακουστά, έτσι δεν είναι;"
"Και βέβαια τον έχω ακουστά", είπα με τόνο αμυντικό. Και πρόσθεσα, για να μην αφήσω καμιά αμφιβολία πως είχα το σωστό πρόσωπο κατά νου: "Αυτός που έγραψε τους στίχους για τις Γάτες, έτσι;"
"Το πιο διάσημο ποίημά του είναι τα Τέσσερα κουαρτέτα", είπε η μις Έριθ. "Δεν τα έχεις διαβάσει;"
Κούνησα το κεφάλι. "Τι λένε;"...»
«...Άλλο ένα μοναχικό γεύμα, άλλος ένας σταθμός εξυπηρέτησης σε αυτοκινητόδρομο, άλλο ένα πανίνο. Αυτή τη φορά, μανιτάρια, προσούτο και πράσινη σαλάτα.
Σταθμός εξυπηρέτησης Άμπινγκτον. Ένα Ευχάριστο Διάλειμμα. Τι να κάνω - μ' αρέσουν αυτά τα μέρη. Εκεί νιώθω σαν στο σπίτι μου. Μου άρεσαν οι καρέκλες από σκούρο ξύλο και τα τραπέζια από ξανθό ξύλο, αυτό το στυλ Habitat, που θυμίζει πολύ δεκαετία του '90. Μου άρεσαν οι δύο μεγάλες γιούκες ανάμεσα στα τραπέζια. Μου άρεσε ο εξωτερικός χώρος με τα τραπέζια, οι κλειστές ομπρέλες του ήλιου που ανέμιζαν στο υγρό αεράκι της μέρας. Μου άρεσε που εδώ, στη μέση μιας τόσο εντυπωσιακής υπαίθρου, κάποιος σχεδίασε και κατασκεύασε αυτή τη μικρή όαση αστικής κοινοτοπίας. Μου άρεσε η ευχαρίστηση και η προσδοκία στα πρόσωπα των ανθρώπων την ώρα που έπαιρναν τους δίσκους με την πίτσα και το ψάρι με τις τηγανητές πατάτες από τον πάγκο του "Κόφι Πρίμο", με τη βεβαιότητα πως επρόκειτο να απολαύσουν ένα σπουδαίο φαγοπότι. Τέτοια μέρη μ' αρέσουν. Σε τέτοια μέρη νιώθω άνετα...»
Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Εκδόσεις: Πόλις
