«...Όταν κοίταξα μέσα, νομίζω ότι πραγματικά άφησα μια κραυγή - και για μια γεμάτη πανικό στιγμή σκέφτηκα τέρας! - επειδή είχα ξαφνικά και απρόσμενα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με ένα μαυρισμένο πτώμα. Το συρρικωνμένο του σώμα είχε μια αλλόκοτη ομοιότητα με τα πλάσματα που είχαν στοιχειώσει τα όνειρά μου, όπως άλλωστε και το χρώμα της σάρκας του, που θύμιζε κάτι που είχε ψηθεί σε σούβλα πάνω από φωτιά. Αλλά, όταν το σώμα δεν κατάφερε να ζωντανέψει και να σημαδέψει το μυαλό μου παντοτινά, σπάζοντας το τζάμι και ορμώντας στο λαιμό μου, ο αρχικός μου πανικός υποχώρησε. Ήταν απλώς ένα έκθεμα σε ένα μουσείο, όσο νοσηρό κι αν ήταν...»
«..."Η σύνθεση του ανθρωπίνου είδους, είναι απείρως πιο διαφορετική απ' ό,τι υποπτεύονται οι περισσότεροι άνθρωποι", άρχισε. "Η πραγματική ταξινομία του Χόμο Σάπιενς είναι ένα μυστικό γνωστό μόνον σε λίγους, ένας εκ των οποίων θα είσαι τώρα κι εσύ. Στη βάση, υπάρχει μια απλή διχοτόμηση: υπάρχει ο λαός, η μεγάλη μάζα των κοινών θνητών που αποτελούν τον μεγάλο όγκο της ανθρωπότητας και υπάρχει κι ένας κρυφός κλάδος - οι κρυπτοσάπιενς, αν θέλεις - οι οποίοι ονομάζονται «ασυνήθιστα πνεύματα», στην αξιοσέβαστη γλώσσα των προγόνων μου. Όπως αναμφίβολα θα μάντεψες, εμείς ανήκουμε στο δεύτερο είδος"...»
«...Ξεσκέπασα το κεφάλι μου και κοίταξα αργά πίσω μου. Τα λυγισμένα από τον άνεμο κλαδιά των δέντρων, είχαν παγώσει στη θέση τους. Ο ουρανός ήταν μια φωτογραφία σταματημένων φλογών που έγλειφαν την άκρη ενός σύννεφου. Σταγόνες βροχής αιωρούνταν μπροστά στα μάτια μου. Και μέσα στον κύκλο των παιδιών, σαν αντικείμενο μυστικού τελετουργικού, κρεμόταν μια βόμβα, η μύτη της κοίταζε προς τα κάτω, σαν να ισορροπούσε πάνω στο τεντωμένο δάχτυλο του Αδάμ...»
Μετάφραση: Λένα Ταχμαζίδου
Εκδόσεις: Platypus 2013
