«...Ο ήλιος απέναντι είχε κατεβεί, φαινόταν ήδη ο μισός. Και η πορτοκαλιά και κόκκινη γραμμή του έφτανε μέχρι εκείνους. Μετά αντιφέγγιζε στα ποτήρια και συνέχιζε μέχρι πίσω σ' ένα κτίριο, να βάψει τα μπαλκόνια, να εισχωρήσει μέχρι μέσα στα σπίτια με παράθυρα χωρίς κουρτίνες, για να σταματήσει σε κανέναν άδειο τοίχο. Εκεί, να εξαφανίσει το μπετόν. Ν' αφήσει μόνο την Κρήτη. Πανέμορφη, χιλιετίες τώρα.»
«...Περνούσαν υπέροχα μαζί. Αλλά ο έρωτας μαζί του, κι αυτό ανάγκη; Ανάγκη ποιανού; Δική της; Ή της τέχνης; Μα αφού αυτά τα δύο ήταν το ίδιο, τι τον ένοιαζε; Άλλωστε, σε αυτό ταυτίζονταν. Κυριολεκτικά. Η τέχνη στην πράξη της δεν αναλύει τίποτε. Απλώς κάνει έρωτα. Αργότερα, όταν η προσωπικότητα έρθει στην επιφάνεια, μετά τις γεύσεις και τις μυρωδιές των σωμάτων, αρχίζει τις λέξεις. Όπου και συχνά τα σκοτώνει όλα. Αυτή τη δολοφονία η Σάρα την απέφευγε αριστοτεχνικά, εκπληκτικά ώριμα. Εκείνος, αντίθετα, έβγαζε όλα του τα όπλα. Μακελεύοντας αδιαλείπτως...»
«...Μια πόρτα άνοιξε απότομα κι ένα παιδάκι βγήκε. Ένα χαμόγελο από μόνο του. Καβάλησε ένα τρίκυκλο ποδήλατο που το έσερνε από το τιμόνι και πήγε προς το βάθος του διαδρόμου. Έστριψε γρήγορα. Οι ρόδες ακούγονταν στο δάπεδο. Πέρασε από μπροστά της. Ω, Θεέ μου, έχει φαντάσματα εδώ μέσα...»
«...Το Chelsea Hotel, υπέροχο, πορφυρό, αριστοκράτης μέντορας με απαλό βήχα από τα πούρα και το κόκκινο κρασί, κουρασμένο rock 'n' roll αστέρι αλλά χαμογελαστό εφόσον τα ξέρει όλα, ξανθιά τραγουδίστρια με πρασινογάλαζα μάτια ή και ηθοποιός με αστραφτερά μπλε, ναρκομανής χοντρός ζωγράφος, συγγραφέας όπως και να έχει, και ποιητής, ποιητής πάνω απ' όλα, μ' ένα παρελθόν "Ιστορία της Τέχνης" από μόνο του, ή και άλλα, η και τα πάντα, έστεκε εκεί, στη Δυτική 23η, στο νούμερο 222, στο Μανχάταν, στη Νέα Υόρκη, κτίσμα ορόσημο μιας ούτως ή άλλως υπερπόλης, να ορίζει, το γιατί της Τέχνης, και όχι μόνο.»
Εκδόσεις: Ψυχογιός 2012
No comments:
Post a Comment