Στην άκρη του κόσμου - Γιώργος Ξενάριος

«...Ο Αλέξανδρος πάντα έρποντας, πλησίασε στο αμίλητο κεφάλι. Του ίσιωσε τα μαλλιά, το σφούγγισε από τα αίματα, το πέρασε και μια δόση φαρμακευτικό κερί. Ύστερα τράβηξε από τις μασχάλες τον στρατιώτη και τον έσυρε λίγα μέτρα πιο μακριά. Πήρε ένα χοντρό δοκάρι από κείνα που χρησίμευαν ως υποστυλώματα για να στηρίζουν τα λαγούμια στα χαρακώματα. Το κάρφωσε στο χώμα και πάνω του έδεσε με σκοινιά, όρθιο τον ανώνυμο στρατιώτη. Σαν σκιάχτρο, να φοβίζει τους εχθρούς.

 Έτσι, είπε, για να μάθουν πως δεν παραδινόμαστε...»

«...Την προσφυγή στο Θείο; αποκρίθηκε ερωτών ο Αποστόλου, ενώ οι έταιροι δύο σιωπούσαν αιδημόνως. Τι εννοείτε; Να ικετεύσουμε τον Θεό να άρει από πάνω μας το δεινό. Δεν γνώριζε ο Πανάγαθος ότι τα τέκνα του των Αλυκών δεν θέλουν να εξολοθρευτούν από τη χολέρα; Εσείς αστειεύεστε, αλλά τα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα. Δηλαδή; Ξέρετε, δεν είναι στο χέρι του Θεού, αλλά στο δικό μας. Ο Θεός έχει αποσυρθεί από την Ιστορία, όχι όμως από τις ψυχές των ανθρώπων. Παρεμβαίνει μόνο μέσω αυτών, όλα τα υπόλοιπα είναι Ιστορία των ανθρώπων. Σ' αυτήν δεν παρεμβαίνει ο Θεός; Μόνο κατ' εξαίρεση, για να μην αποτελέσει η Ιστορία αιτία που δεν θα Τον ανακαλύψουν. Εννοείτε το θαύμα; Και αυτό...»

«...Ριγμένοι άτακτα εδώ κι εκεί, οι κάτοικοι των Αλυκών προσπαθούσαν να αναπαυτούν, να πάρουν δυνάμεις από την κοπιώδη ανηφόρα που τους είχε φέρει ως εδώ πάνω. Κάρα πρατημένα, υποζύγια ελευθερωμένα και κατάκοπα, άνθρωποι ξαπλωμένοι στο χώμα και στο χορτάρι. Κανείς δεν μιλούσε μέσα στο ολόφωτο βράδυ.

 Θά 'ταν μεσάνυχτα όταν έφτασαν. Ο Γρηγόριος και ο Αποστόλου κοιτούσαν τους πρώην κατοίκους των Αλυκών με κάτι σαν συγκατάβαση στα μάτια. Όλα θα γίνονταν δικά τους. Και το μέλλον γενάμενο παρόν.

 Έγινε παρόν το μέλλον εκείνη τη βραδιά, γιατί σε μια από τις σπάνιες αναπτυχώσεις του χρόνου διεστάλη η γη, ο ουράνιος θόλος, ο κόσμος όλος - και είδαν. Είδαν από πού ξεκινούσε και πού έφτανε όλη αυτή η πορεία, η δική τους πορεία. Διεστάλη ο θόλος, φούσκωσε ο ουρανός, κι ένας άγγελος-αντάρτης, σαρκωθείς, ενεφανίσθη λέγων: Τώρα το μέλλον θα γίνει παρόν για σας...»

«...Πίσω από τον αυχένα του Σίδερου, στο πρώτο, γυμνό ύψωμα, οι πορευόμενοι - ακριβέστερα: η εμπροσθοφυλακή τους - αντίκρισαν ένα παράξενο, πρωτοφανές για τους περισσότερους, θέαμα: πάνω στο γυμνό ύψωμα, στερεωμένο σε πρόχειρο ξύλινο πλαίσιο και κρεμάμενο, ένα παραλληλόγραμο άσπρο πανί· απέναντί του, σε απόσταση λίγων μέτρων, μια μηχανή που τώρα, ακριβώς τώρα, έβγαζε ένα άσπρο φως γουργουρίζοντας και προβάλλοντας μπροστά της μια δέσμη από άσπρο, διάφανο φως· άνθρωποι, φιλοπερίεργοι και αδημονούντες, καθισμένοι σε πρόχειρα στημένους ξύλινους πάγκους, στραμμένοι προς το πανί - έχοντας δηλαδή στραμμένα τα νώτα τους προς τον Γρηγόριο και τους υπόλοιπους της Πορείας (μα ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, τι περίμεναν;)· κι ένας άντρας, με σκούρα ντυμένος, σαν επίσημα, με επίσημες, σχεδόν ιερατικές κινήσεις, έπαιρνε θέση πίσω από το παράδοξο μηχάνημα, το οποίο, εκτός των άλλων, στο πλάι του έφερε μια απόφυση που σε λίγο το έμπειρο δάχτυλο του επίσημου, μαυροντυμένου άντρα θα οδηγούσε σε συνεχόμενη, κυκλική, ευγενική κίνηση...»

«...Μέσα στη νύχτα, μέσα σ' εκείνο το χλωμό φως, πάνω στο βουνό, μες στο κρύο και στο ψιλόβροχο, ένιωσε κάτι από τη μοναξιά του Θεού...»

Εκδόσεις: Κέδρος, 2011

 

Ανθολογία - Άνθρωποι και Γάτες - Ρ.Κίπλινγκ / Ε.Σκάζα-Βάις / Γκυ ντε Μωπασάν / Ε.Α. Πόε / Ε.Ζολά / Σ. Λέοπολντ / Κολέτ / Ε.Χέμινγουεϊ / Τ. Τζόυς / Σ. Μπωντλαίρ

«...Υπάρχει κάτι στην αλτρουιστική και γεμάτη αυτοθυσία αγάπη του άλογου πλάσματος που αγγίζει την καρδιά κάποιου που είχε συχνά την ευκαιρία να δοκιμάσει την αχρεία φιλία και την επιφανειακή πίστη του ανθρώπου...»

Ο Μαύρος Γάτος - Έντγκαρ Άλαν Πόε

«...Κι όμως, μέσα σ' όλην αυτή την καλοπέραση, μόνο μιαν ευχή, έναν πόθο είχα μες στην καρδιά μου: να δραπετεύσω απ' το ανοιχτό παράθυρο, πάνω στις στέγες...»

Ο Παράδεισος των Γάτων - Εμίλ Ζολά

«Ο κύριός μου μ' έπαιρνε πολύ τακτικά μαζί του στη βιβλιοθήκη του δούκα, όπου απέτρεψα με προσωπική μου παρέμβαση τη βρώση πολλών κακών και περιττών βιβλίων από βουλιμικούς βιβλιοπόντικες. Πρόσεξα δε ότι αυτά τα ενδιαφέροντα για τη λογοτεχνία ζώα έλκονταν ιδιαιτέρως απ' την παραλογοτεχνία, επιδεικνύοντας το ίδιο κακό γούστο με πολλούς αναγνώστες. Σ' αυτούς τους τελευταίους παρείχα - άθελά μου - πολύτιμες υπηρεσίες με τη δραστηριότητά μου στη βιβλιοθήκη...»

Η Γάτα του Γκαίτε - Σβεντ Λέοπολντ

  «Οι Κινέζοι διαβάζουν την ώρα μέσα στα μάτια των γάτων.

  Μια μέρα, ένας μισθοφόρος που έκανε τη βόλτα του στα περίχωρα του Νάνκινγκ, διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει το ρολόι του και ρώτησε ένα αγόρι τι ώρα ήταν. Ο αλητάκος της Ουράνιας Αυτοκρατορίας δίστασε αρχικά, κατόπιν, όμως, θυμήθηκε κάτι, και απάντησε στον μισθοφόρο: "Θα σας πω αμέσως".

  Λίγες στιγμές αργότερα, εμφανίστηκε κρατώντας στα χέρια του μια μεγάλη, χοντρή γάτα και, κοιτώντας το ασπράδι των ματιών της, διαβεβαίωσε τον άνθρωπο χωρίς δισταγμό: "Είναι λίγο πριν από το μεσημέρι, κύριε". Πράγμα απολύτως σωστό.

  Αλλά κι εγώ, όταν γέρνω πάνω στην ωραία Φελίν, που τόσο εύστοχα της δώσαν αυτό το όνομα, στη Φελίν που τιμά το φύλο της και που είναι για μένα η περηφάνια της καρδιάς μου κι η ευωδία της ψυχής μου, τότε βλέπω, είτε είναι νύχτα, είτε μέρα, στο πιο λαμπρό φως ή στην πυκνότερη σκιά, βλέπω πεντακάθαρα στο βάθος των αξιολατρευτων ματιών της τον χρόνο, τον ίδιο πάντα: έναν χρόνο μακρινό, γιορταστικό, μεγάλο σαν το κενό, χωρίς διαίρεση σε λεπτά και δευτερόλεπτα - έναν ακίνητο χρόνο, που δεν έχει ώρα κι όμως είναι ανάλαφρος σαν στεναγμός και φευγαλέος σαν ένα βλέμμα.

  Και αν κάποιος ενοχλητικός άνθρωπος ερχόταν να με ταράξει την ώρα που το βλέμμα μου είναι προσηλωμένο στο χαριτωμένο αυτό ρολόι, αν κάποια ανυπόμονη ψυχή με ρωτούσε: "Μα, τι ψάχνεις μες στα μάτια αυτού του πλάσματος; Μήπως τον χρόνο, σπάταλε και αργόσχολε θνητέ;", θα του απαντούσα χωρίς δισταγμό: "Ναι, τον χρόνο! Την αιωνιότητα!"...»

Η ώρα - Σαρλ Μπωντλαίρ

 

Μετάφραση: Γιούλη Τσίρου

Εκδόσεις: Το Ποντίκι, 2006

If - Rudyard Kipling

If you can keep your head when all about you   

    Are losing theirs and blaming it on you,   

If you can trust yourself when all men doubt you,

    But make allowance for their doubting too;   

If you can wait and not be tired by waiting,

    Or being lied about, don’t deal in lies,

Or being hated, don’t give way to hating,

    And yet don’t look too good, nor talk too wise:

If you can dream—and not make dreams your master;   

    If you can think—and not make thoughts your aim;   

If you can meet with Triumph and Disaster

    And treat those two impostors just the same;   

If you can bear to hear the truth you’ve spoken

    Twisted by knaves to make a trap for fools,

Or watch the things you gave your life to, broken,

    And stoop and build ’em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings

    And risk it on one turn of pitch-and-toss,

And lose, and start again at your beginnings

    And never breathe a word about your loss;

If you can force your heart and nerve and sinew

    To serve your turn long after they are gone,   

And so hold on when there is nothing in you

    Except the Will which says to them: ‘Hold on!’

If you can talk with crowds and keep your virtue,   

    Or walk with Kings—nor lose the common touch,

If neither foes nor loving friends can hurt you,

    If all men count with you, but none too much;

If you can fill the unforgiving minute

    With sixty seconds’ worth of distance run,   

Yours is the Earth and everything that’s in it,   

    And—which is more—you’ll be a Man, my son!

Το Βιβλίο της Κατερίνας - Αύγουστος Κορτώ

«...Ακόμα προσπαθώ, μέσα από τούτη τη γραφή, να καταλάβω. Να μπω μες στην ψυχή των υπαιτίων, που δεν είναι άλλοι απ' αυτούς που μας ανέθρεψαν...»

«...Είναι τα χρόνια που ο λατρεμένος αδελφός μου ο Άγις, έφηβος δεκατριών ετών με ευαισθησίες πολύ ωριμότερου άντρα, μου μαθαίνει τι να ακούω και τι να διαβάζω - μα δίχως ζόρι ή πατρονάρισμα. Απλώς μοιράζεται μαζί μου ό,τι αγαπά με πάθος, αφήνοντάς με να βρω μόνη μου τον δρόμο προς τα δικά μου μύχια πάθη...»

«...Είναι τα χρόνια που αποφασίζω πως, όταν μεγαλώσω, θα παντρευτώ έναν άντρα σαν τον Άγη, και θα κάνω μόνο ένα παιδί, για να μη χρειάζεται να μοιράζω την αγάπη μου...»

«...Έχω ανακαλύψει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι.

Όταν σκορπάς τη δυστυχία σου σαν τη γρίπη, σ' όποιον βρεθεί μπροστά σου, κάπως σαν να λιγοστεύει.

Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει κακό άνθρωπο.

Αλλά δεν με νοιάζει να είμαι καλή, μόνο, αν γίνεται λιγότερο δυστυχισμένη...»

«...Μπορεί να ήμουν άρρωστη, κι ανάποδη, και πικρόχολη, κι εγωίστρια, όμως κατάφερα κάτι που πολλές γυναίκες (πάρε παράδειγμα την αδελφή μου) το σκατώνουν τελείως: να μεγαλώσω ένα παιδί, με τόση αγάπη, και τόση πίστη στον εαυτό του, που να μοιάζει ικανό να καταφέρει τα πάντα, που μιλάει, που διαβάζει και γράφει σε δυο ξένες γλώσσες άπταιστα, που αυτοσχεδιάζει υπέροχα κομμάτια στο πιάνο χωρίς μισό μάθημα σε ωδείο, και που σε δέκα-είκοσι χρόνια το πολύ θα κάνει την υφήλιο ολάκερη ν' ασχολείται με τα ιατρικά του επιτεύγματα. Λίγο τό 'χεις; Περήφανη μάνα, λοιπόν, κι ευτυχισμένη...»

Εκδόσεις Πατάκη 2015

Oranges Are Not The Only Fruit - Jeanette Winterson

"...Everyone, at some point in their life, must choose whether to stay with a ready-made world that may be safe but which is also limiting, or to push forward, often past the frontiers of commonsense, into a personal place, unknown and untried..."

"...What could I do? My needlework teacher suffered from a problem of vision. She recognized things according to expectation and environment. If you were in a particular place, you expected to see particular things. Sheep and hills, sea and fish; if there was an elephant in the supermarket, she'd either not see it at all, or call it Mrs Jones and talk about fishcakes. But most likely, she'd do what most people do when confronted with something they don't understand: Panic..." 

"...It was Spring, the ground still had traces of snow, and I was about to get married. My dress was pure white and I had a golden crown. As I walked up the aisle the crown got heavier and heavier and the dress more and more difficult to walk in. I thought everyone would point at me, but no one noticed.

  Somehow I made it to the altar. The priest was very fat and kept getting fatter, like bubble gum you blow. Finally we came to the moment, 'You may kiss the bride.' My new husband turned to me, and here were a number of possibilities. Sometimes he was blind, sometimes a pig, sometimes my mother, sometimes the man from the post office, and once, just a suit of clothes with nothing inside. I told my mother about it, and she said it was because I ate sardines for supper. The next night I ate sausages, but I still had the dream.

  There was a woman in our street who told us all she had married a pig. I asked her why she did it, and she said 'You never know until it's too late.'"

"...In the library I felt better, words you could trust and look at till you understand them, they couldn't change half way through a sentence like people, so it was easier to spot a lie."

"...Everyone who tells a story tells it differently, just to remind us that everybody sees it differently..."

"...People do go back, but they don't survive, because two realities are claiming them at the same time. Such things are too much. You can salt your heart, or kill your heart, or you can choose between the two realities. There is much pain here. Some people think you can have your cake and eat it. The cake goes mouldy and they choke on what's left. Going back after a long time will make you mad, because the people you left behind do not like to think of you changed, will treat you as they always did, accuse you of being indifferent, when you are only different."

"...Time is a great deadener; people forget, get bored, grow old, go away. She said that not much had happened between us anyway, historically speaking. But history is a string full of knots, the best you can do is admire it, and maybe knot it up a bit more. History is a hammock for swinging and a game for playing. A cat's cradle. She said those sorts of feelings were dead, the feelings she once had for me. There is a certain seductiveness about dead things. You can ill treat, alter and recolour what's dead. It won't complain. Then she laughed and said we probably saw what had happened very differently anyway..."

Vintage Books, London 2001  

 

The Sleeper and the Spindle - Neil Gaiman

"...Once in the city, the sheer numbers of people made them uncomfortable. There were sleeping riders on sleeping horses; sleeping cabmen up on still carriages that held sleeping passengers; sleeping children clutching their balls and hoops and the whips of their spinning tops; sleeping flower women at their stalls of brown, rotten, dried flowers; even sleeping fishmongers beside their marble slabs. The slabs were covered with the remains of stinking fish, and they were crawling with maggots. The rustle and movement of the maggots was the only movement and noise the queen and the dwarfs encountered..."

"...The sleepers moved towards the dwarfs and the queen. They were easy for the dwarfs to outrun, easy for the queen to outwalk. And yet, and yet, there were so many of them. Each street they came to was filled with sleepers, cobweb-shrouded, eyes tight closed or eyes open and rolled back in their heads showing only the whites, all of them shuffling sleepily forwards..."

"...'We had been led to believe,' said the tallest dwarf, 'that when you woke, the rest of the world would wake with you.'

'Why ever would you think that?' asked the golden-haired girl, all childlike and innocent (ah, but her eyes! Her eyes were so old). 'I like them asleep. They are more... biddable.' She stopped for a moment. Then she grinned. 'Even now they come for you. I have called them here.'..."

"...There are choices, she thought, when she had sat long enough. There are always choices.

She made one.

The queen began to walk, and the dwarfs followed her..."

BLOOMSBURY 2014 

Θάνατος Στη Βενετία - Τόμας Μαν

«...Ποιος δε θά 'χε να πολεμήσει μια φευγαλέα ανατριχίλα, έναν κρύο φόβο κι αγωνία, μπαίνοντας για πρώτη φορά, ή μετά από πολλά χρόνια, σε μια βενετσιάνικη γόνδολα; Το παράξενο σκάφος, αναλλοίωτο από παλιές θρυλικές εποχές και τόσο χαρακτηριστικά μαύρο όπως τίποτα στον κόσμο εκτός απ'το φέρετρο - θυμίζει αθόρυβες εγκληματικές περιπέτειες νύχτας βροχερής, κι ακόμη πιο πολύ θυμίζει τον ίδιο το θάνατο, τον τάφο, νεκρική τελετή και το τελευταίο σιωπηλό ταξίδι. Πρόσεξε κανείς άραγε ποτέ πως το κάθισμα μιας τέτοιας βάρκας, αυτή η πολυθρόνα με τα μπράτσα, βαμμένη με μαύρη λάκα σαν φέρετρο, ντυμένη με μουντό μαύρο ύφασμα είναι το πιο μαλακό, πλούσιο κι αναπαυτικό κάθισμα του κόσμου;»

«...Ο άνθρωπος που ζει μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή, βιώνει τις εμπειρίες του πιο συγκεχυμένα και ταυτόχρονα πιο έντονα απ' ό,τι ο εξωστρεφής, οι σκέψεις του είναι πιο βαριές, πιο παράξενες, και ποτέ δίχως μια απαλή απόχρωση θλίψης...»

«...Η μοναξιά γεννά μέσα μας το πρωτότυπο, το τολμηρό, το παράξενα ωραίο, το ποίημα. Όμως, η μοναξιά γεννά και το αντίθετο, το διεστραμμένο, το παράλογο κι ανεπίτρεπτο...»

«...Κάθε μέρα τώρα, ο θεός με τα φλογισμένα μάγουλα οδηγούσε γυμνός το τέθριππο άρμα του στις κάμαρες τ' ουρανού, τα άτια του έβγαζαν πύρινους αχνούς και οι χρυσαφένιες του μπούκλες κυμάτιζαν στον ανατολικό άνεμο που σηκωνόταν στο πέρασμά του...»

«...Ένιωθε τότε σαν νά 'χε μεταφερθεί στα Ηλίσια πεδία, στην άκρη της γης, όπου είναι χαρισμένη στους ανθρώπους η πιο αμέριμνη ζωή, δίχως χιόνια και χειμώνες ούτε θύελλες και νεροποντές, μονάχα ο Ωκεανός στέλνει εκεί αδιάκοπα την απαλή και δροσερή πνοή του κι οι μέρες κυλούν σε μακάρια σχόλη, δίχως μόχθο κι αγώνες, αφιερωμένες ολόκληρες στον ήλιο και τις γιορτές του...»

«...Ο έρωτας, πράγματι, συναγωνίστηκε τους μαθηματικούς που δείχνουν στα λιγότερο ικανά παιδιά απτές εικόνες των αφηρημένων μορφών. Το ίδιο και ο Θεός, για να μας κάνει ορατό το πνεύμα, χρησιμοποίησε τη μορφή και το χρώμα της ανθρώπινης νιότης σαν όργανο της μνήμης, στολίζοντάς τη με όλη τη λάμψη της ομορφιάς, κι εμείς φλεγόμαστε από πόνο κι ελπίδα στη θέα της...»

«...αυτός που αγαπάει είναι πιο θεϊκός από κείνον που αγαπιέται, γιατί μέσα του υπάρχει ο Θεός, που δεν υπάρχει στον άλλον...»

Μετάφραση: Κλαίρη Τρικεριώτη

Εκδόσεις: γράμματα 1990     

Μακμπέθ - Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«ΠΡΑΞΗ IV - ΣΚΗΝΗ 2

ΓΙΟΣ
Πες μου, ήταν προδότης ο μπαμπάς;

ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΝΤΑΦ
Ναι, ήτανε.

ΓΙΟΣ
Και τι πάει να πει προδότης;

ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΝΤΑΦ
Αυτός που ορκίζεται και δεν κρατάει τον λόγο του.

ΓΙΟΣ
Κι όποιος το κάνει αυτό είναι προδότης;

ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΝΤΑΦ
Είναι προδότης και πρέπει να τον κρεμάνε.

ΓΙΟΣ
Και πρέπει να τους κρεμάνε όλους που ορκίζονται 
και δεν κρατάν τον όρκο τους;

ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΝΤΑΦ
Όλους.

ΓΙΟΣ
Ποιος πρέπει να τους κρεμάει;

ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΝΤΑΦ
Μα, οι τίμιοι.

ΓΙΟΣ
Δηλαδή, όσοι δεν κρατάνε τον όρκο τους είναι βλάκες! Γιατί είναι τόσοι πολλοί που θα μπορούσαν να τσακίσουνε τους τίμιους στο ξύλο και να τους κρεμάσουν αυτοί.»

«ΠΡΑΞΗ V - ΣΚΗΝΗ 5

ΜΑΚΜΠΕΘ
...Το αύριο, που φέρνει το άλλο αύριο: σέρνονται αργά, 
βήμα το βήμα, μέρα τη μέρα, ως την εσχάτη συλλαβή 
του χρόνου που θα καταγραφεί. Και όλα τα δικά μας Χθες 
φωτίσανε πολλών ανόητων θνητών τον δρόμο προς τον θάνατο 
και την ανωνυμία της σκόνης. Σβήσε, σβήσε, βραχύβιο φως! 
Η ζωή, μια σκιά περιπλανώμενη, ένας καημένος θεατρίνος
που όσο κρατάει ο ρόλος του φωνάζει στη σκηνή
και καμαρώνει: αλλά μετά δεν ξανακούγεται ποτέ!
Η ζωή, ένα παραμύθι που το διηγείται ηλίθιος,
ένας μύθος γεμάτος μανία και παραφορά, χωρίς κανένα νόημα!»

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Εκδόσεις: ΚΕΔΡΟΣ 2007

Ο 13ος Επιβάτης - Γιάννης Μαρής

«...Ήταν κι αυτή μια μικρή ιστορία της Κατοχής. Όπως εξηγούσε στη διαθήκη του, το σαπιοκάραβο με το οποίο είχε δοκιμάσει να το σκάσει από την Ελλάδα είχε βουλιάξει στ' ανοιχτά της Χίου. Σε μια σχεδία σώθηκαν οχτώ άνθρωποι - εκείνος κι άλλοι εφτά. Πέρασαν τρία τραγικά μερόνυχτα στο πέλαγος, ώς τη στιγμή που τους μάζεψε ένα χιώτικο ψαροκάικο. Από τη Χίο εκείνος πέρασε απέναντι στην Τουρκία και οι άλλοι γύρισαν στις δουλειές τους. Σ' αυτούς τους εφτά συντρόφους των εβδομήντα δύο ωρών της αγωνίας - ή στους άμεσους κληρονόμους τους - άφηνε ο περίεργος εκατομμυριούχος την περιουσία του.

 Ο δικηγόρος Πυλαρινός διάβαζε παραξενεμένος το γράμμα του συναδέλφου του. Ποια επεξεργασία είχε γίνει στην ψυχή αυτού του Αμπάζογλου, ώστε να θυμηθεί, όταν αντιμετώπισε το ενδεχόμενο του θανάτου, τους εφτά συντρόφους του του ναυαγίου; Δεντους είχε γράψει ποτέ, δεν τους είχε στείλει ούτε ένα δώρο, δεν έδειξε ποτέ πως υπήρχαν γι' αυτόν. Και τώρα;

Μισούσε τόσο πολύ την κοινωνία ή τους συγγενείς του - αν είχε - ώστε να είναι αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που είχε να θυμηθεί με συγκίνηση ή ήταν από εκείνους τους τύπους που θέλουν να τελειώνουν τη ζωή τους με ένα αστείο;»

«...Αυτοί που έχουν τον παρά έχουν δικαίωμα να είναι και λοξάτοι.»

«...Ο αστυνομικός του έριξε το βλέμμα που ρίχνει ένας ειδικός σε έναν που μιλά για πράγματα που τα αγνοεί. Για τον ίδιον αυτή η απόδραση δεν ήταν καθόλου "ομολογία ενοχής". Η φυλακή πανικοβάλλει περισσότερο τον αθώο από τον ένοχο. Ένας κρατούμενος, που τον κατηγορούν με επιμονή, δεν αντέχει στον πειρασμό μιας πόρτας που βρίσκεται ανοιχτή μπροστά του...»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

«...Στην πλοκή χρησιμοποιεί συχνά το τέχνασμα της πλαστοπροσωπίας, κάποιος που παίρνει τα χαρακτηριστικά και την ταυτότητα άλλου ή έρχεται από το σκοτεινό παρελθόν. Αρκετές φορές ο φονιάς είναι γυναίκα...»

«...Στον Μαρή η αστυνομική πλοκή εξυπηρετεί πρωτίστως την ψυχαγωγία του αναγνώστη, αλλά και το ξάφνιασμά του, καθώς ο προβλέψιμος κόσμος του μελοδράματος γεμίζει ζιγκολό, μαιτρέσσες, δολοπλόκους και πτώματα και γίνεται αφορμή να αφηγηθεί μια ιστορία με "αθηναϊκά", συνήθως, χαρακτηριστικά και να αναπαραστήσει γλαφυρά χαρακτήρες, περιβάλλον και ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι στον Μαρή αποτυπώνονται πολλές πτυχές της μεταπολεμικής Ελλάδας, ρεαλιστικές περιγραφές κοινωνικών τύπων, μικροαστικές εμμονές και ερωτικά απωθημένα που απουσιάζουν από τη "σοβαρή" λογοτεχνία της περιόδου...»

Εκδόσεις Άγρα, Ιούνιος 2012