«...Ακόμα προσπαθώ, μέσα από τούτη τη γραφή, να καταλάβω. Να μπω μες στην ψυχή των υπαιτίων, που δεν είναι άλλοι απ' αυτούς που μας ανέθρεψαν...»
«...Είναι τα χρόνια που ο λατρεμένος αδελφός μου ο Άγις, έφηβος δεκατριών ετών με ευαισθησίες πολύ ωριμότερου άντρα, μου μαθαίνει τι να ακούω και τι να διαβάζω - μα δίχως ζόρι ή πατρονάρισμα. Απλώς μοιράζεται μαζί μου ό,τι αγαπά με πάθος, αφήνοντάς με να βρω μόνη μου τον δρόμο προς τα δικά μου μύχια πάθη...»
«...Είναι τα χρόνια που αποφασίζω πως, όταν μεγαλώσω, θα παντρευτώ έναν άντρα σαν τον Άγη, και θα κάνω μόνο ένα παιδί, για να μη χρειάζεται να μοιράζω την αγάπη μου...»
«...Έχω ανακαλύψει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι.
Όταν σκορπάς τη δυστυχία σου σαν τη γρίπη, σ' όποιον βρεθεί μπροστά σου, κάπως σαν να λιγοστεύει.
Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει κακό άνθρωπο.
Αλλά δεν με νοιάζει να είμαι καλή, μόνο, αν γίνεται λιγότερο δυστυχισμένη...»
«...Μπορεί να ήμουν άρρωστη, κι ανάποδη, και πικρόχολη, κι εγωίστρια, όμως κατάφερα κάτι που πολλές γυναίκες (πάρε παράδειγμα την αδελφή μου) το σκατώνουν τελείως: να μεγαλώσω ένα παιδί, με τόση αγάπη, και τόση πίστη στον εαυτό του, που να μοιάζει ικανό να καταφέρει τα πάντα, που μιλάει, που διαβάζει και γράφει σε δυο ξένες γλώσσες άπταιστα, που αυτοσχεδιάζει υπέροχα κομμάτια στο πιάνο χωρίς μισό μάθημα σε ωδείο, και που σε δέκα-είκοσι χρόνια το πολύ θα κάνει την υφήλιο ολάκερη ν' ασχολείται με τα ιατρικά του επιτεύγματα. Λίγο τό 'χεις; Περήφανη μάνα, λοιπόν, κι ευτυχισμένη...»
Εκδόσεις Πατάκη 2015
No comments:
Post a Comment